ضرب المثل هر که بامش بیش برفش بیشتر

ضرب المثل هرکه بامش بیش برفش بیشتر

در یک روستای کوچک و دور از شهر دو پسر بودند به نام علی و رضا که باهم از کودکی تا الان که هرکدامشان برای خودش مردی شده بود دوست بودند.

علی هوش بالاتری نسبت به رضا داشت و همیشه هرکاری که به آن سپرده میشد را به درستی انجام میداد .

علی و رضا تصمیم گرفتند چوپان شوند و هرکدامشان گَله ای را به چِرا میبرد روزها پشت سرهم میگذشت و تعداد گَله ی علی زیاد میشد اما گَله رضا همانقدر مانده بود.

چون رضا توانایی بالا تری نسبت به اداره کردن گوسفندان داشت و مردم با اطمینان گَله گوسفند خودشان را دست علی میسپردند.

کم کم رضا به علی به خاطر داشتن گله بزرگتر حسادت می کرد و همیشه دوست داشت جای علی باشد.

گذشت تا هردو گله به صورت اتفاقی بهم رسیدن . علی و رضا از دیدن هم خوشحال شدن و شروع به صحبت کردند و زمان از دستشان در رفت.

تا به خودشان آمدند دیدند گله علی خیلی دور شده است و اگر بیشتر دور شود پیدا کردنشان سخت میشود اما گله رضا زیاد دور نشده بود.

علی با عجله به سمت گله رفت تا جلوی آنها را بگیرد وقتی دور میشد رضا با خودش گفت راست میگویند هرکه بامش بیش برفش بیشتر .

معنی ضرب المثل هرکه بامش بیش برفش بیشتر

۱- هر کس جایگاه بالاتری داشته باشد، دردسرها و گرفتاری های بیشتری نیز دارد.

۲- ثروت زیاد آسایش به بار نمی آورد.

۳- هرچه پول و ثروت زیادتر و زندگی وسیعتر باشد سختی و مشکلات زیادی هم دارد.

۴- هر کس داراتر است گرفتار تر است.

داستان برای ضرب المثل هر که بامش بیش برفش بیشتر

حکایت شده است که یکی از پادشاهان عمرش به سر آمد و دار فانی را بدرود گفت و به سوی عالم باقی شتافت؛ چون وارث و جانشینی نداشت وصیت کرد.

بامداد نخستین روز پس از مرگش اولین کسی که از دروازه ی شهر در آید تاج شاهی را بر سر وی نهند و کلیه ی اختیارات مملکت را به او واگذار کنند.

اتفاقا فردای آن روز اولین فردی که وارد شهر شد گدائی بود که در همه ی عمر مقداری پول اندوخته و لباسی کهنه و پاره که وصله بر وصله بود به تن داشت.

ارکان دولت و بزرگان وصیت شاه را به جای آوردند و کلیه خزائن و گنجینه ها به او تقدیم داشتند و او را از خاک مذلت بر داشتند و به تخت عزت و قدرت نشاندند.

پس از مدتی که درویش به مملکتداری مشغول بود.به تدریج بعضی از امرای دولت سر از اطاعت و فرمانبرداری وی پیچیدند و پادشاهان ممالک همسایه نیز از هر طرف به کشور او تاختند.

درویش به مقاومت برخاست و چون دشمنان تعدادشان زیادتر و قوی تر بود به ناچار شکست خورد و بعضی از نواحی و برخی از شهرها از دست وی بدر رفت.

درویش از این جهت خسته خاطر و آرزده دل گشت.

در این هنگام یکی از دوستان سابقش که در زمانی درویشی، رفیق سیر و سفر او بود، به آن شهر وارد شد و یار جانی و برادر ایمانی خود را در چنان مقام و مرتبه دید به نزدش شتافت و پس از ادای احترام و تبریک و درود و سلام گفت: ای رفیق شفیق شکر خدای را که گلت از خار برآمد و خار از پایت بدر آمد.

بخت بلندت یاوری کرد و اقبال و سعادت رهبری، تا بدین پایه رسیدی!

درویش پادشاه شده گفت: ای یار عزیز در عوض تبریک، تسلیت گوی آن دم که تو دیدی غم نانی داشتم و امروز تشویش جهانی! رنج خاطر و غم و غصه ام امروز در این مقام و مرتبه صدها برابر آن زمان و دورانی است که به اتفاق به گدائی مشغول بودیم و روزگار می گذراندیم!

و اینگونه شد که می گویند: هر که بامش بیش، برفش بیشتر!

ما در ایران عزیزمان ضرب المثل ها و حکایت های زیادی با داستان و اتفاق های زیادی برخورداریم که یکی از ضرب المثل ها «هرکه بامش بیش برفش بیشتر»می باشد.

در روزگاران قدیم،در میان این همه آدم،دو همسایه دیوار به دیوار زندگی می کردند که یکی پیرمردی تنها و سالخورده بود و دیگری جوانی بشاش وکم تجربه.

پیرمرد خانه ایی کوچک و درویشانه ایی داشت که برای مردی تنها کافی بود.

اما دراین میان جوان کم تجربه برای خود خانه ایی بزرگ ساخته بود و همیشه پیرمرد را برای خانه ی کوچکش مسخره می کرد و پیرمرد هربار در مقابل سخنان گستاخانه ی جوان سکوت می کرد .

گذشت و گذشت تا به فصل سرما و زمستان رسید،ابرهای سیاه امدند و گلوله های سفید برف از آسمان فرو آمدند و بر روی سقف خانه ها و زمین و درختان نشست و ارتفاعش زیاد شد.

به حدی که اهالی روستا به فکر برف روبی افتادند تا مبادا از سنگینی برف سقف بالای سرشان ریزش کند و دراین زمستان سرد و یخ بندان آواره شوند.

پیرمرد و جوان نیز پاروهای خود را از انباری بیرون آوردند و شروع به برف روبی کردند.

پیرمرد به دلیل داشتن خانه ایی کوچک و سقفی کم، زود کارش به اتمام رسید و توانست سقفش را از برف خالی کند،اما مرد جوان به علت داشتن خانه و سقف بزرگ هنوز نیمی از برف را به پایین نفرستاده بود در حالی که از خستگی و سرمای زیاد توان ماندن نداشت.

پیرمرد که با تجربه بود و همیشه در مقابل سخنان جوان گستاخ سکوت می کرد این بار لب به سخت گشود و گفت «هرکه بامش یبش برفش بیشتر»

هیچ زمان کسی را به تمسخر و سخره نگیریم،زیرا که ممکن است به همان علت مورد امتحان و خشم خداوند قرار بگیریم.

بنابراین برای هرچه که خود یا دیگران دارند شکرگذار باشیم و هیچوقت برای چیزی کسی را مسخره نکنیم و علاوه براین کسی که چیز زیادتری دارد چه از نظر مال و ثروت و چه از نظر عشق و علاقه و محبت،مشکلات و سختی های آن هم زیادتراست.

بنابراین باید با صبر و شکیبایی در مقابل سختی ها و مشکلات ایستادگی کنیم تا دراین مسیر موفق شویم.

موضوع : باز آفرینی ضرب المثل { هر که بامش بیش ، برفش بیشتر }

روزی بود و روزگاری در یک روستای خیلی کوچیک دو خانواده زندگی میکرد به نام خانواده ی ملکی و احمدی .
در این روستا خانواده ی ملکی خانه ای بزرگ هم مانند قصر داشتند ، اما خانه ی خانواده ی احمدی یک خانه ی کوچک هم مانند انباری بود .

آب و هوای آن روستا بسیار خنک و باصفا بود که آدم دوست داشت در آن آب و هوا به تفریح برود.

روزی از روزهای فصل زمستان برف و باران شدیدی بارید به طوری که سقف خانه های آن روستا سرتاسر سفید شده بود.

بعد از اتمام برف مردم آن روستا تصمیم گرفتن سقف خانه های خود را تمیز کنند.

اولین خانواده‌ای که از همه زودتر سقف خانه اش تمیز شد خانواده ی احمدی بود .

اما خانواده ای که دیرتر از همه اهالی روستا سقف خانه‌اش تمیز شد خانواده ی ملکی بود.

پس با این اوصاف از ضرب المثل هرکه بامش بیش ، برفش بیشتر استفاده خواهیم کرد.

آیدا محمودی زاده

• دریافت انشای اختصاصی از طریق تلگرام

حتما بخوانید: انشا درباره کلاغ